Ακολοθουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του Συναγωνιστή, Κώστα Αλεξανδράκη, σχετικά με τις εκφάνσεις του οικονομικού πολέμου, το οποίο έχει εκδοθεί από το Α.Ι.Γ.Ι.Σ.
Η δουλεία του τόκου
Ο δανεισμός ενός ατόμου οδηγεί σε πάγια έξοδα, την αποπληρωμή ουσιαστικά δόσεων και τόκων. Ξεκινά λοιπόν ο μήνας του Έλληνα οφειλέτη με ένα ποσόν αρνητικό στο ταμείο, ένα ποσό που καλείται να εξοφλήσει κάθε μήνα πριν αρχίσει να βγάζει κέρδος από την εργασία του. Αυτό σε υπερθετικό βαθμό είναι ουσιαστικά δουλεία. Ο εργαζόμενος μπορεί να καταλήξει να δουλεύει μόνο και μόνο για ένα πιάτο φαΐ, όταν οι φόροι (τόκοι για τα δάνεια του κράτους), οι τόκοι των δικών του δανείων, οι λογαριασμοί (κόστος διαβίωσης) και οι φόροι υπέρ τρίτων πλησιάσουν ή ξεπεράσουν τον μισθό που παίρνει, ιδιαιτέρως δε αν απότοκο του χρέους ενός κράτους είναι η μείωση μισθών και συντάξεων, μέσω του Μνημονίου.
Ποια η διαφορά μεταξύ αυτού από την κλασσική εικόνα του σκλάβου στα χωράφια των αποικιοκρατών; Καμμία αν κάποιος εκλάβει τον φόβο της απόλυσης και της κατάσχεσης ως μια μεταφορική έννοια για το μαστίγιο και τις αλυσίδες.
Το πραγματικά ζητούμενο, λοιπόν, είναι πώς μπορούν οι άνθρωποι, οι Λαοί και τα Έθνη να σπάσουν τις αλυσίδες της δουλείας του τόκου. Πώς μπορούν να απαλλαγούν από το αδηφάγο τέρας της τοκογλυφίας, ώστε να μπορέσουν να πορευτούν ελεύθεροι προς την δημιουργία ενός ανώτερου πολιτισμού. Στην αναζήτηση αυτής της αλήθειας θα μου επιτρέψετε μία παρέκκλιση ως προς την μη χρήση της εθνικιστικής ρητορικής και του τρόπου σκέψης. Αντ’ αυτού επιτρέψτε μου να ξεκινήσω χρησιμοποιώντας την μαρξιστική σκέψη, ώστε να έχουμε το «τερπνόν μετά του ωφελίμου», δηλαδή και να πλησιάσουμε στην απάντηση και να καταδείξουμε την μαρξιστική τακτική του ψεύδους, το οποίο είναι περιτυλιγμένο σε μικρές δόσεις ακινδύνου αληθείας.
Η Ιουδαία και αριστερίστρια δημοσιογράφος Ναόμι Κλάιν, στην οποία αναφερθήκαμε και προηγουμένως, με αφορμή το βιβλίο της «Δόγμα του Σοκ», ήρθε προσφάτως στην Ελλάδα και έδωσε συνέντευξη στον γνωστό κρατικοδίαιτο υβριστή της Χρυσής Αυγής, Στέλιο Κούλογλου. Λέει, λοιπόν, η εν λόγω δημοσιογράφος στην απάντησή της σχετικά με την άνοδο του «φασισμού» στη Ελλάδα ότι «ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι η επιδημία της αντίστασης». Όμως η κυρία Κλάιν σε αυτή την πρότασή της, προφανώς ξεχνάει έναν από τους πρώτους παράγοντες που καθορίζουν την αντίσταση ενός Λαού, που είναι η ομοιογένεια, τα κοινά ήθη και έθιμα, δηλαδή ο κατά Ηρόδοτο ορισμός του Έθνους[1] . Μάλιστα σε αυτό της το «λάθος» δεν μπορεί καν να επικαλεστεί άγνοια, αφού την συγκεκριμένη αναμφισβήτητη αλήθεια την έχει μνημονεύσει και ο, εκ των ιδρυτών του κομμουνισμού, Φρειδερίκος Ένγκελς[2] .
Απαραίτητη, λοιπόν η Εθνική ομοιογένεια και ομόνοια για την αντίσταση, απαραίτητος δηλαδή ο Εθνικισμός. Γεγονός λογικό για οποιονδήποτε σώφρονα άνθρωπο. Όμως αρκεί η αντίσταση, προκειμένου να καμφθεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα συμφέροντα που αυτό εκπροσωπεί; Προφανώς και όχι, αλλιώς θα βλέπαμε ενεργή αντίδραση του συστήματος απέναντι σε διαδηλώσεις τύπου «Αγανακτισμένων», όμως αυτό που είδαμε στις συγκεκριμένες διαδηλώσεις ήταν σύσσωμο τον δημοσιογραφικό συρφετό να στέκεται αλληλέγγυος με τέτοιου είδους αντιδράσεις. Αντιθέτως η Χρυσή Αυγή αποτελεί τον ιδιότυπο μαγνήτη των υβριστικών και συκοφαντικών δημοσιευμάτων από ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς βέβαια να λείπει η κρατική καταστολή και οι παρακρατικές τρομοκρατικές επιθέσεις από την ημερήσια διάταξη της πολεμικής του συστήματος εναντίον του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών.
[1] «το ελληνικόν εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα» - Ηρόδοτος, Ουρανία 144
[2] «Η μετανάστευση διαιρεί τους εργάτες σε δύο ομάδες, στους ντόπιους και στους ξένους, και οι τελευταίοι χωρίζονται σε Ιρλανδούς, Γερμανούς και πολλές άλλες μικρές ομάδες, η κάθε μια από τις οποίες καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Για να σχηματίσεις από όλους αυτούς ένα ενιαίο κόμμα απαιτούνται ασυνήθιστα μεγάλες δυνάμεις. Έχουμε συχνά κάποια βίαια ξεσπάσματα, αλλά η μπουρζουαζία δεν έχει παρά να περιμένει υπομονετικά και αυτά τα ανομοιογενή στοιχεία της εργατικής τάξης θα διαχωριστούν και πάλι…» - Επιστολή Ένγκελς προς Ζόργκε 2 Δεκεμβρίου του 1893.